کشورهایی که درباره ی مزایا و معایب فرهنگی، اقتصادی . زیست محیطی توسعه گردشگری توجیه شده اند با توجه به سابقه ی کشورهای پیشتاز در این صنعت دارای برنامه ای سیستمی در تمامی ابعاد زندگی انسانی اعم از میزبانان و میهمانان هستند که خدمات و تسهیلاتی که ارائه می شود به نفع هردو قشر است.
در کنار این ها کشورهایی نظیر تایلند، کلمبیا،کشورهای آمریکای جنوبی و بخصوص استرالیا و اروپا آموزش هایی خاص و همه جانبه برای آماده سازی نیروی انسانی برای روانه کردن آن ها به بازار بین المللی گردشگری تدارک دیده اند. از جمله آنها می توان آکادمی های تخصصی مهمان نوازی، هتلداری و گردشگری را نام برد که دانش جویان این رشته ی تخصصی دوره هایی را می گذارنند که دارای استاندارهای بین المللی است. در کنار این آموزش های تخصصی، کشورها برنامه ریزی توسعه گردشگری را به نهادهای محلی سپرده اند که تسلط بیشتری به توان های منطقه ی خود دارند.برای مثال فرماندار یکی از شهرهای مکزیک گروهی مردمی برای پیشرفت گردشگری منطقه ی خود تدارک دیده است که وظیفه ی آن ها پیوند زنی توان های داخلی با فرصت های خارجی در ابعاد فرهنگی و اقتصادی این صنعت است. علاوه بر آن آموزش های عمومی درباره ی گردشگری به جامعه ی محلی خود از طرق نوین ارائه می دهند.
آن چه که در ایران قابل نقد است این است که هنوز صنعت گردشگری پا نگرفته سودجویان آن را از پا درآوردند. هستند کسانی که در سال های اخیر با راه اندازی موسسه های آموزش هتلداری و گردشگری ، ارائه ی مدارک این رشته اعم از مدیر فنی الف، ب، پ ، مدارک تورلیدری در مدتی کوتاه ( تقریبا 6 ماه) ویرانگر کور سوی امید توسعه ی این صنعت در کشور بوده اند در مقابل کشورهایی نظیر تایلند دوره های 4 ساله ی تخصصی در آکادمی هایی با کارگاه های آموزشی مجهز برای توسعه ی توریسم خود تدبیر نموده اند.
جای تعجب است مجوز فعالیت های این موسسات را سازمان میراث فرهنگی کشور بدون صلاحیت و سابقه ی قبلی درخواست کنندگان صادر می کند که این نشان دهنده ی ساختار نادرست و برنامه ریزی غلط این نهاد مدیریتی کشور است. آموزش نیروی انسانی در صنعت گردشگری اصلی انکار ناپزیر است اما رواج بی حساب کتاب آن اثری نامطلوب خواهد داشت. گردشگری صنعتی نیست که بتوان بدون برنامه ریزی و آینده نگری آن را توسعه داد چراکه اعمال بدون تدبیر و اندیشه آثار سوئی را منجر می شود که غیر قابل جبران اند.
اعطای مدارک غیرتخصصی این رشته در شش ماه ضربه ای کاری بر پیکره ی صنعت توریسم ایران است که متاسفانه در سال های اخیر بیشتر پاگرفته و سودجویان با وعده های دروغین و اعطای مدارکی که فقط مصرف داخلی و در اغلب موارد آن را هم ندارند جوانان را مدعی و روانه ی بازار بیکاری کشور می کنند.