در جامعه «حاجی» کلمه ایست که برای صدا کردن آقایان متداول شده است غافل از اینکه نمی دانیم با این عمل چه گناه بزرگی را مرتکب می شویم. اصولا باید حاجی به کسی اطلاق شود که مطمئن باشیم به مکه شرفیاب شده باشد و به نظر من باید یک تغییر محسوس مثبتی در رفتار و گفتارش نیز معلوم گردد. یک حاجی باید نشان دهد انسانی وارسته بوده و شئونات یک انسان وارسته را دارا باشد، یک حاجی هیچگاه حقی را ضایع نمی کند و از حق خود نیز به اندازه ی وسعش میگذرد، پس یک حاجی تمام و کمال حقوق دیگران را رعایت میکند (البته داخل پارانتز بگویم اکثر کسانی هم که از مکه بر می گردند هیچگونه تغییر مثبتی در رفتار و گفتارشان دیده نمیشود روی این اصل فرقی با افراد عادی ندارند).
پس! این کلمه ی مقدس و ارزشمند با استفاده ی بی مورد و زیاد ارزش واقعی خود را از دست میدهد و گاهی شخصی را که حاجی صدایش میکنند بهش بر می خورد و میگوید «حاجی دَدوندی»؟ بیایید همت کنیم شناختی روی کسی که حاجی واقعی نیست از این کلمه استفاده نکنیم. همان کلمه ی «آقا» و «خانم» برای بقیه بسیار زیبنده تر است مثلاً کسی که هیچ تخصصی ندارد و مهندس یا دکتر نیست به ایشان مهندس یا دکتر نگوییم.
نکته ی که در بالا نوشتم اینکه چرا امروزه وقتی به کسی لقب حاجی داده میشود با خشم میگوید حاجی پدرته!! چون به این حقیقت بر میگردد که متاسفانه در سالهای اخیر کسانی که لیاقت تشرف خانه ی خدا را نداشته اند و از لحاظ اخلاقی انسانهای وارسته ای نبوده اند به مکه رفته اند و لقب حاجی گرفته اند اما مثل یک حاجی واقعی عمل نمیکنند در نتیجه ذهنیت بدی در ذهن مردم ایجاد میشود که حاجی یک فرد بد کردار است! این میتواند منجر به تغییر کاربرد و زیبایی «حاجی» شود.
پس چرا در پس این واژه ها ریا نهفته است که باعث فراموش شدن معنای واقعی آن میشود؟
