اگر روزنامه نگاری قصد نوشتن یک گزارش داغ مطبوعاتی دارد باید از مطالعه و تحقیقات زیاد ی بر خوردار باشد.
چرا که اگر گزارشها فرمایشی ،سفارشی ویا توصیه ای و به نوعی برای پر کردن روز مره یک خبرنگار باشد
مشکل انجام وظیفه را حل می کند ولی گزارشهای خواندنی نمیشوند بدلیل اینکه گزارشگر با انگیزه کافی به سراغ
سوژه نرفته استب بنابرین مخاطبان زیادی را هم جذب نمی کند . اصولا روزنامه نگار برای این روزنامه نگار می
شود که دردمند است ودر غیر این صورت سراغ کار دیگر می رفت لذا یک روزنامه نگار باید در محیط اطراف اثر
گذار بوده و فکر کند که یک وظیفه و رسالت دارد.از طرف دیگر گزارشگر باید حس انسانی خوبی در دیگران
داشته باشد به نوعی که فقر و داشته های دیگران همچنین دغدغه های انسانی برایش حائز اهمیت بوده و
با دیگران متفاوت باشد . گزارشگری که دارای دغدغه انسانی باشد زمانی که به سراغ سوژه های جا معه
می رود موفق تر است از کسی که دغدغه ای ندارد . اما نکته ای که در مورد گزارشگران وجود دارد
تصویری نابجاست که گزارش نویسی را به انشا نویسی نسبت می دهند و گزارش را به عنوان یک متن
ادبی قلمداد می کنند. و هنوز این تصور وجود دارد کسانی که انشای انها در دوران ابتدایی تحصیل بالای
مثلا 15 بوده است در گزارش نویسی موفق اند،در حالی که اینگونه نیست. یکی از راههایی که روزنامه
نگار بتواند دستی قوی در نوشتن گزارش داشته باشد زیاد خواندن و زیاد نوشتن است . گزارشگران باید
تاریخ ،رمان،شعر و کتابهای فراوان بخوانندتا تمرکز زیادی در گزارش نوشتن داشته باشند به نوعی روزنامه
نگار با مطالعه بیشتر باید دائم ذهن خود را شارژو استخراج کند،بنابرین توصیه می شود در گزارشگری فقط
به ادبیات متکی نباشند بلکه یک گزارشگر خوب باید خودش در صحنه ها حاضر باشد چرا که بدون حضور
مستقیم و بدون داشتن تجربه مستقیم از سوژه این موفقیت کسب نخواهد شد.همنطوریکه اشاره شد
مطالعه و تحقیق یکی از راههای موفقیت در گزارش و گزارش نویسی است ،هیچ گزارشی در دنیا نیست که
نیاز به تحقیق نداشته باشد اینکه صرفا سایت های خبری و غیره در اختیار گزارشگر باشد نمی تواند تنها
باعث موفقیت در گزارش نویسی شود. از سوی دیگر در مطبوعات گزارش خوب باید خواندنی ودر گزارش
صوتی تصویری شنیدنی و دیدنی باشد. باید توجه داشت تیتر گزارش هیچ ربطی به تیتر خبری ندارد و اگر
عکس خوبی نداشته باشد معمولا موفق آمیز نیست . حال ببینیم یک گزارشگر چگونه می تواند و یا تا
کجا حق دارد خود را به رخ مخاطب بکشد، اگر حضور گزارشگر در متن گزارش کمکی به بیان سوژه کند
بسیار عالی است . البته دز گزارشگری برای بیان یا انتقال یک موضوع به مخاطب شیوه های مختلف
دیگری هم داریم ، یکی از این شیوه ها که شیوه رایج و مخاطب پسندی است شیوه داستان واره است
که به ان روایی هم میگویند . این شیوه روایی به قول دستور نویس ها در سه صیغه اول شخص ،دوم
شخص و سوم شخص بیان می شود و خصلت گزارشهای روایی این است که باید راوی داشته باشد
چیزی که در همه دنیا در این مورد اتفاق می افتد این است که قهرمان موضوعی را کشف می کند و در
باره اش مصاحبه کرده انرا می بیند و از ان اطلاعات جمع اوری می کند ،به کتابها و بروشور ها و هر چیزی
که بتواند در این باره به او کمک کند مراجعه کرده و مجموعه این موارد را برای مخاطب روایت می کند.در
یکی از روشهایی که بر اساس صیغه های روایت به وجود می آید به جای اینکه من روایت کنم خواننده را
وسط می گذارم ، یعنی شیوه روایت دوم شخص که برای مخاطب بسیار گیراست و علت آن هم این است
که مخاطب خودش را داخل حادثه و ماجرا و وسط دعوا می بیند ، بنابرین خود به خود نسبت به موضوع
کشش پیدا می کند. اما مشکل دوم شخص این است که گزارشگر باید خیلی دستش پر باشد تا یک متن
نیم صفحه ای روزنامه یا بیشتر یا کمتر را درون این صیغه پیش ببرد و نویسنده باید اطلاعات خیلی قوی و به
خصوص مشاهده قوی داشته باشد یا بطور ساده عرض کنم درک مستقیم از سوژه داشته باشد .اما شیوه
استفاده از صیغه سوم شخص را بیانی هم می گویند و گزارشگر در سوم شخص خودش را قایم می کند .
یعنی شما کمتر اثری از گزارشگر می بینید .برای مثال :اقایی وارد رستوران می شود به صورت گارسون
سیلی زده و بشقاب را پرت می کند .شما اینجا خبرنگاری نمی بینید (من ) نیستم (تو)هم
نیستی(او)هست . حسن این شیوه این است که گزارشگر تمام دریافت های خودش را بدون اظهار حضور
خودش بیان می کند بدون اینک بگوید من رفتم و ان کار را کردم . انشا اله در ادامه در مورد صیغه اول
شخص که منشا اختلاف نظر هاست بحث خود را ادامه خواهیم داد.
