انالله و انا الیه راجعون
متاسفانه با خبر شدیم استاد فلسفه و اخلاق ، چراغ پر فروغ هدایت مردم شریف میانه و آخرین نماینده مجلس شورای ملی سابق آقای حسینعلی سلیمانی استاد فلسفه و اخلاق به لقااله پیوست . از آنجایی که نخستین و اساسی ترین نشانه معلم نمونه برخورداری او از سوز و گداز "انسان سازی"است مرحوم سلیمانی نیز برای ادامه حیات فرزندان شهرمان در امر تربیت و آموزش و پرورش بیش از نیم قرن با از خود گذشتگی مسیر زندگی آینده سازان شهرمان میانه را به سوی قله های پیشرفت هدایت کردچرا که به دنبال نام و نان نبود بلکه به دنبال انسانیت ، کرامت و فضیلت بود.
مرحوم حسینعلی سلیمانی ، یکی از متولیان فرهنگ کشور برای رسیدن به اراده و تلاش در زندگی بهترین آموزگار بود و جوانان نسل امروز شهرمان باید این اراده و تلاش وی را سرلوحه زندگی خود قراردهند تا برای آینده جامعه نوید بخش باشند.
این استاد فلسفه به عنوان یک معلم موفق در راه تعلیم دانش آموزانش و از بین بردن جهل آنان ثابت قدم و استوار بود چرا که می دانست نتیجه آن صبر و موفقیت است . ابزار اصلی مرحوم حسینعلی سلیمانی به عنوان یک معلم گفتار و سخنان نیکوی اوبوده که توانسته بود روحیه تفکر را در وجود شاگردانش ایجاد نماید که همین امر در آگاهی دادن و ایجاد انگیزه درسی پیشرفت علم و دانش آنان بسیار موثر بود.
مرحوم سلیمانی معتقد بود داشتن علم به تنهایی ارزش نیست چرا که هستند افرادی که دانش فراوان دارند ولی مانند ظرفی پراز عسل اند که هیچ منفذی برای استفاده از عسل ها در آنها نیست آن مرحوم با توجه به اشراف کامل به امر تعلیم و تربیت بر این باور بود رکن اساسی در تعلیم و تعلم فکر کردن است که دین مبین اسلام نیز به آن اهمیت فراوانی دارد و معلم سخت کوش ، افزون به تدریس ماده درسی ، دانش پژوهان را با اوضاع و احوال جهان امروز آشنا می کند تا نگرششان به دنیا وسعت یابد این استاد بزرگ و با دانش شهرماهمیشه تاکید داشت انسانی که محدوده فکریش از چهار دیواری روستا و شهرش آن طرف تر نمی رود نمی تواند انسان ارزشمندی باشد زیرا خدمت به مردم شهر یا کشورش و دین ، دیدی وسیع می خواهد لذا افرادی به عنوان معلم موفق ترند که عاشق تعلیم و تربیت باشند. یادم نمی رود در سالهای نه چندان دور که این مرحوم ، معلم ما بودبا اشاره به ویژگیهای یک معلم موفق همیشه تاکیدش بر این بود که انسان برای پرواز به سوی کمال ، به دوبال علم و ایمان نیاز داردو معلم که جاده کمال را به شاگردانش می نمایاند بیش از دیگران نیازمند این دو گوهر است ، معلمی که به خدا ایمان ندارد تنها آگاهی های خود را به شاگردانش منتقل می کند و شاگردان از آن دانش ها در امور دنیایی خود استفاده می کنندولی اثری در کمال انسانی آنها نخواهد داشت در صورتی که ما وسیله ابزاری بیش
نیستیم و معلم واقعی خداست پس در کارمان باید به او توکل کنیم . روحش شاد و یادش گرامی باد .
